ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΕΝΗΛΙΚΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΕΥΧΕΣ…

Νάμουνα μια μοδίστρα να
κένταγα τα πέπλα της Θάλασσας μονολογούσε η Χρυσάνθη…

Τους μηνιαίους αναστεναγμούς των κρίνων
να κρυφάκουγα καθώς
στην Άνοιξη «στρατολογήθηκα» παιδιόθεν.

Νάμουνα ο τελευταίος νόμος των ανθρώπων πριν γίνουν άγγελοι.

Στο μεσημέρι να διάβαζα
τα απομνημονεύματα των ερωτευμένων με τις ομπρέλες
και το βράδυ
να κρυφάκουγα αυτόν που προσευχόταν μ` ένα κερί
γι` αυτούς που «κλέβανε» τις μέρες, ψελλίζοντας…

Χαίρε λαλιά που θρέφεις αρετές,
Χαίρε χρυσάνθεμο,
Χαίρε φωτιά του μέλλοντος εκτεταμένη,
Χαίρε κι` αυτό
που περισσεύει της Θάλασσας
κι` αγγίζει την δέκατη έκτη ομορφιά του Ελύτη.

Χαίρε των Άκρων σιωπή,
Χαίρε λαλιά που ξέχασες το ψέμα…

Χαίρε του μέτοικου το ολονύχτιο αλληλούια.
Χαίρε νύμφη ανύμφευτη…

21 Μαρτίου 2016
Ι. Α. Ναζλίδης