Κι` απ` την άλλη…
Να μην φοβούνται οι άνθρωποι τους καημούς!
Να τους «φυτεύουν» στην άκρη της μνήμης
σαν γαρύφαλλα στις μέρες των πειρασμών. Έτσι λέγανε.

Τότε,
οι μέλισσες άρχισαν να ερμηνεύουν
το πώς άλλαξαν τα πράγματα
από τότε που οι άνθρωποι «ξέχασαν» να πετούν!
Κι εγω,
με το νου μου σ` άγγιξα που δεν μιλούσες,
που σου ‘λεγα για τις Μέρες που κρέμονταν στα όνειρα
και για τα Θεόκτιστα ρήγματα που προσκυνούσε η Χρυσάνθη.

Τώρα μονάχος στην ταράτσα
περιμένω τον ΘΕΟ
μέσα στην ευωδία των ροδανθών και της λουΐζας,
την ώρα που η μαγνητική βελόνα
δείχνει προς τον Εύξεινο Πόντο της Ερημιάς
με τα παλιά σπίτια των αποφοίτων του Χάους.

14 Μαρτίου 2016
Ι. Α. Ναζλίδης