Τώρα άκουσα πως φωνάζουν
Ζήτω οι άοπλες δυνάμεις!
Ζήτω οι ανασφάλιστοι!
Ζήτω οι περιπατητές!
Ζήτω οι ζητιάνοι!

Ζήτω οι Πόντιοι που χορεύουν στο ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ.

Αυτός ήταν ο λόγος
που είδα βεγγαλικά της αθωότητας να πανηγυρίζουν στον ουρανό
και την νεογέννητη βροχή με απλωμένα τα ρούχα της στον αιθέρα
να πέφτει σαν καταρράχτης στον Απρίλιο
χαρίζοντας λάμψη στα σπαρτά και στις μικρές παπαρούνες.

Τότε είδα την λέξη που την λέγανε «ΑΠΕΡΑΝΤΟ»
να χιμά σαν θεριό στον ουρανό,
και την γαλάζια κούκλα του Κοκόσκα
που κράταγε τα μυστικά των παιδικών του χρόνων να σκιρτά
διαλαλώντας
την παρθενία του «Άγνωστου» και του ονειρώδες.

Ποτέ ξανά να μην μιλήσουν οι άνθρωποι
για την δύναμη της θάλασσας και για το Μακριά
παρά μονάχα να αγναντεύουν απ` τα παράθυρα
την ζήλεια και τα μουρμουρητά των δρόμων

Τρεις νύχτες κουβάρι τυλιγμένο στην απόγνωση
και όνειρα διασκορπισμένα στο χάος πετούν
μαζί με κάτι πουλιά που φτερουγίζουν
γύρω απ` τα βαπόρια των μεταναστών της ελπίδας.

…Και όπως με τρεις κλωστές καπνού λέει τον εσπερινό
ήρεμη στέγη με την καμινάδα της
μια νυχτερίδα πιάνεται μες στα μαλλιά της δύσης…λέει ο Ελύτης.

25 Απριλίου 2016
Ι. Α. Ναζλίδης